Początek żywicom poliestrowym dały produkowane od lat dwudziestych dwudziestego wieku alkidy lakiernicze, a w latach trzydziestych nienasycone alkidy maleinowe. Powstało wiele patentów, w których opisano między innymi użycie octanu winylu jako przyspieszacza utwardzacza (Ellis 1936r.), polimeryzację inicjowaną ultrafioletem (Bradley, Krop 1937r.). W 1941 roku pojawił się w handlu Allymer CR 39 zastosowany w 1942 roku do wyrobu laminatu niskociśnieniowego z włóknem szklanym.W 1943 roku maleinowe żywice poliestrowe zostały wprowadzone do przemysłu dzięki zwiększonemu zapotrzebowaniu podczas wojny i zainteresowaniu żywicami producentów zbrojeń szklanych, którzy poszukiwali szerszego zastosowania dla swoich produktów. Zbytnia kruchość poliestrów maleinowo-glikolowych została poprawiona przez dodanie kwasów nie kopolimeryzujących lub glikoli o dłuższych łańcuchach. W żywicach Nuron i Marco resin stosowano metakrylany jako monomer sieciujący. Ówczesne żywice formowano niskociśnieniowo lub bezciśnieniowo, ale utwardzanie na gorąco (nadtlenkami benzoilu, cykloheksanonu) wymagało użycia form dwustronnych z uwagi na lotność monomeru i ograniczało wielkość produktu.
Wielkim przełomem było utwardzanie w temperaturze pokojowej, dzięki zastosowaniu nowych przyspieszaczy. Amin stosowano na przykład do przyspieszenia utwardzania nadtlenkami. Przypadkowo odkryto też zastosowanie soli kobaltu do przyspieszania procesu utwardzania wodoronadtlenkiem cykloheksanonu. Wcześniej stosowano go przy próbie uzyskania nielepiącej się powierzchni przez wyeliminowanie inhibicji tlenowej. Ellis zalecał jednak zastosowanie sykatyw kobaltowych jako katalizator kopolimeryzacji, dyskwalifikując nadtlenek cykloheksanonu jako mniej wydajny. Okazało się, że dodanie obu substancji zrewolucjonizowało przetwórstwo nienasyconych żywic poliestrowych.W Europie pierwszą firmą produkującą żywice poliestrowe była angielska firma Scott Bader. W 1946 roku rozpoczęto produkcję na licencji amerykańskiej firmy Marco Resin, a następnie w oparciu o własne receptury. Główną gałęzią produkcji był przemysł elektrotechniczny (odlewy), ale powstawało coraz więcej tłoczyw i laminatów. Wprowadzenie mat z włókna ciętego i obniżenie cen tkanin szklanych w 1951 roku przyspieszyło wzrost produkcji elementów wzmocnionych włóknem szklanym. Lata pięćdziesiąte to już pełny rozwój zastosowania laminatów do zastosowań cywilnych. Głównie do produkcji łodzi, żaglówek, rur, nadwozi samochodowych itd.
Kolejnym krokiem było opanowanie inhibicji tlenowej przez dodanie parafiny lub wprowadzenie poliestrów o wysokiej temperaturze mięknienia lub przez reakcję chemiczną eterów allilowych. Pozwoliło to wytwarzać produkty bezciśnieniowo bez nakrywania celofanem w formach jednostronnych. Dzięki temu można było wykonywać elementy dowolnej wielkości.Do dzisiaj opatentowano wiele nowych związków modyfikujących: kwasów, glikoli i monomerów.