Żywice epoksydowe to związki epoksydowe (lepkie ciecze lub kruche ciała stałe) zawierające więcej niż jedną grupę epoksydową, zdolne do polireakcji zwanych reakcjami utwardzania, w wyniku których przekształcają się w nierozpuszczalne i nietopliwe tworzywa. Klasę najliczniejszą stanowią żywice z dwiema grupami epoksydowymi w cząsteczce (dwuepoksydy). Żywice epoksydowe charakteryzują się wysoką odpornością na działanie wody i chemikaliów, dużym oporem właściwym, dobrymi własnościami elektroizolacyjnymi, dużą wytrzymałością mechaniczną i znaczną odpornością na warunki atmosferyczne.
Polarny charaker żywic epoksydowych decyduje o bardzo dobrej przyczepności do do takich materiałów jak: metale, szkło, beton, ceramika, tworzywa sztuczne. Niewielki skurcz towarzyszący utwardzaniu żywicy epoksydowej pozwala na dokładne odtworzenie formy, a naprężenia wewnętrzne mogą być zniwelowane przez dodanie środków uelastyczniających. Proces utwardzania żywicy epoksydowej ma charakter poliaddycji lub polimeryzacji jonowej i przebiega bez wydzielenia małocząstkowych produktów ubocznych. Dzięki temu nie wymaga stosowania zwiększonego ciśnienia. Dzięki zastosowaniu utwardzaczy, przyspieszaczy i możliwości dodania różnych substancji modyfikujących jak środki uelastyczniające i wypełniacze, istnieje możliwość uzyskania nieograniczonej ilości wariantów tego tworzywa, o bardzo różnych właściwościach i szerokim zastosowaniu.