Najstarsza metoda otrzymywania związków epoksydowych o znaczeniu technicznym powstała w 1860 roku i polegała na reakcji amoniaku z epichlorohydryną. Pierwszą żywicę epoksydową otrzymał w wyniku reakcji dianu i epichlorohydryny dr Castan w 1936 roku. Uznano, że stanowi doskonały klej do metali i zwrócono uwagę na dobre własności elektroizolacyjne. Praca Castans'a została opatentowana przez Ciba Ltd. w Szwajcarii, która to firma stała się jednym z trzech największych producentów żywicy epoksydowej na świecie. W 1956 roku firma Ciba wprowadziła do sprzedaży pierwszy handlowy typ żywicy epoksydowej otrzymanej z dianu i epichlorohydryny. W 1950 roku Swern (USA) otrzymał cyklolifatyczne żywice epoksydowe (przez epoksydowanie olefin kwasem nadoctowym) i w 1963 roku zostały wprowadzone jako produkt przemysłowy. Z uwagi na dobrą odporność na warunki atmosferyczne, łuk elektryczny i prądy pełzające znalazła zastosowanie np. jako izolacja napowietrzna. Dalszy rozwój żywic epoksydowych postępował bardzo szybko i opierał się głównie na rozwoju żywic dianowych (nowe utwardzacze, kompozycje), które stały się podstawą produkcji żywic epoksydowych